وقتی ذهن انسان مثل زلزله‌نگاری خطاناپذیر کوچکترین نامردی ها را
 
ثبت می کند,

وقتی تمام رنج‌های دیروز , به تقویم امروز انسان سنجاق می شود‌...

وقتی قطرات ریز و تند باران مصائب نمی گذارد مناظر آن سوی پنجره‌ی

فردا دیده شود ...

موافقت با روزگاری که سر ناسازگاری دارد , بهترین راه سرکوب آن

است ...

سخن از مهر من و جور تو نیست

سخن از تو

متلاشی شدن دوستی است
 
و عبث بودن پندار سرورآور مهر

آشنایی با شور ؟

و جدایی با درد ؟

و نشستن در بهت فراموشی

یا غرق غرور ؟

سینه ام آینه ای ست

با غباری از غم

تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار

آشیان تهی دست مرا

مرغ دستان تو پر می سازند

آه مگذار ، که دستان من آن

اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشیها بسپارد
 
آه مگذار که مرغان سپید دستت

دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

من چه می گویم ، آه

با تو اکنون چه فراموشیها

با من اکنون چه نشستها ، خاموشیهاست

من اگر برخیزم ...

تو اگر برخیزی...

همه برمی خیزند ...