جاده بی انتها و پاهای خسته از رفتن و هرگز نرسیدن .....

هر کجا از تو نوشتم و از تو گفتم ...

 تو را نه با غزل و قصیده ، نه پنهان و دشوار....

 تو را  از دلی به فریاد کشیدم که تنها ثروت روزهای عمرم
 
بود که در حسرت داشتنت ناگفته ها دارد ......

تو را ساده خواندم ، تا هر گاه شانه هایت تنها مرهم

خستگیها بود بی هزار اگر و اما و باید و شایدهای این دنیا
 
تو را در کنارم حس کنم ....

 چه ساده می خواستم رفیق دلتنگیهایم باشی ، تا در بغض

نفس گیر لحظه ها ، بی هراس از نامهربانی ها آغوشت پناه
 
آخرین باشد ......

هر کجا از تو  می نویسم و از تو می گویم ......تو را در

بیرنگی جستجو کردم ،

چون کبوتری که به شوق رسیدن ، عاشقانه پرواز می کند به
 
جایی که همسفرش تنها رنگی که می شناسد بیرنگی و تنها

نامی که عاشقانه زمزمه می کند ، زلال است

هر کجا چشمه ای آب ناجی لب تشنه ای بود ، بر لوح دلم نوشتم :

زلال من ، به نام پاکت قسم تشنگی شرط زنده ماندن شد تا

لحظه ای که  در صداقت بیرنگی نگاهت و زلال قلبت مرا سیراب کنی ....

به روزهای سخت انتظار سوگند همسفرم ، دلم برای باران
 
و بوسه بر چشمان همیشه عاشقت تنگ شده .....