نیمکت کهنه ی باغ

خاطرات دورش را

دراولین باران زمستانی

از ذهن پاک کرده است

خاطره ی شعرهایی را که هرگز نسروده بودم...

خاطره ی آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی...

 (حسین پناهی)

گاهی یه پرده ی تیره میاد، میشینه روی تمام شادی ها و فکرا و کارای مثبتمون ...
وقتی دلیلشو نفهمی ، می تونی به هر چیزی ربطش بدی! به خاطره هات ، به درسی که مونده، به گرفتگی هوا، به دلتنگی،به دلخوری...

یا حتی به عصر دلگیر جمعه!...

خدایا!در اعماق قلبم

شاه نشینی نهان برای تو دارم.

شمع های سرورم به امید آمدن تو فروزانند.

آن زمان که بیایی این شعله ها تابناکتر میشوند.

خواه بیایی یا نه....

با اشکهایم تمامی این دنیای مادی را فرو خواهم شست.

خدایا!برای خرسندیت

با اشکهایم که به عطر عشق آغشته اند

پاهای سکوت تو را خواهم شست

و محراب روحم را تا آمدنت خالی نگاه خواهم داشت

لب نخواهم گشود و از تو چیزی نخواهم خواست

تو آلام و رنج انتظار این قلب شوریده را میشناسی

تو دعای مرا میشنوی

و میدانی که به هیچ کس دیگر چون تو عشق نمیورزم

خواه بیایی یا نه .....

به انتظارت خواهم نشست.....

حتی تا ابد.